Ege’nin karanlığında kaybolan insanlık değilse sahi biz neyiz?

Aylan Kurdi’nin cansız bedeninin kıyıya vurması, bize biraz insanlığımızı hatırlatsa da, ona da alıştık, artık her gün onlarca çocuk cesedi, Ege kıyılarında dalgalar üzerinde bir beşikte sallanır gibi sallanıyor. Bu yazıyı uzatmaya daha fazla yüreğim el vermiyor.

Ben vicdanı olan herkesi, empati yapmaya çağırıyorum. Şimdi gelin Aylan Kurdi’den sonra Suriyeli bir kızın yazdığı vasiyet mektubuna ve çizdiği resme iyi bakın. Bakın ki, vicdanların nasıl nasırlaştığına tanık olun.

Suriyeli kız, çizdiği resimle tabutun içinde kendini tasvir ederken, ailesine yazdığı vasiyette, “Bu benim vasiyetimdir. Canım annecim! Senden benim güzel gülüşlerimihatırlamanı ve yatağımı olduğu gibi bırakmanı istiyorum. Ve sen ablacığım! Arkadaşlarıma de ki: ’O açlıktan öldü…’ Ve sen ağabeyciğim! Üzülme; ama, ikimiz birlikte, ’Biz açız!..’ dediğimizi hatırla. Ey Ölüm meleği! Acele et ve ruhumu al ki artık cennette yemek yiyeyim. Ben çok açım. Ve ey ailem! Benim için korkmayın. Ben sizin yerinize de cennette yiyebildiğim kadar çok yiyeceğim”.

Sözün bittiği yerdeyiz…